چو زر شدند رزان، از چه؟ از نهیب خزان

بکینه گشت خزان، با که؟ باستاک رزان

هوا گسست، گسست از چه؟ بر گسست از ابر

ز چیست ابر؟ ندانی تو؟ از بخار و دخان

خزان قوی شد چون گل برفت، رفت رواست

بنفشه هست؟ بلی، با که؟ با بنفشه ستان

گزنده گشت، چه چیز؟ آب، چون چه؟ چون کژدم

خلنده گشت همی باد، چون چه؟ چون پیکان

بریخت که؟ گل سوری، چه چیز؟ برگ، چرا؟

زهجر لاله، کجا رفت لاله؟ شد پنهان

مگر درخت شکفته گناه آدم کرد ؟

که از لباس چو آدم همی شود عریان ؟

سمن ز دست برون کرد رشته لولو

چو گل ز گوش بر آورد حلقه مرجان

چو می بگونه یاقوت شد، هوا بتد

پیاله های عقیقی ز دست لاله ستان

خزان بدست مه مهر در نوشت از باغ

بساط ششتری و هفت رنگ شاد روان

که داد سیم به ابرو که داد زر بباد؟

که ابر سیم فشانست و باد زرافشان

هزاردستان دستان زدی بوقت بهار

کنون بباغ همی زاغ راست آه و فغان

هزار دستان امروز درخراسانست

بمجلس ملک اینک همی زند دستان

بمجلس ملک جنگجوی رزم آرای

بمجلس ملک شیر گیر شهر ستان

سپاهدار خراسان ابوالمظفر نصر

امیر عالم عادل برادر سلطان

چه گویم او را؟ وصف وچه خوانم او را؟ مدح

چه بوسم او را؟ خاک و چه بخشم اورا؟ جان

ز دل چه خواهد؟ فضل و زکف چه خواهد؟ جود

دلش چه آمد؟ بحر و کفش چه آمد، کان

از آن چه خیزد؟ درو، از این چه خیزد؟ زر

سخا که ورزد؟ این و، عطا که بخشد؟ آن

هنر نمود؟ نمود و، جهان گشاد؟ گشاد

یکی به چه؟ به حسام و، یکی به چه؟ به سنان

به رزم ریزد، ریزد چه چیز؟ خون عدو

به صید گیرد، گیرد چه چیز؟ شیرژیان

به علم دارد، دارد چه چیز؟ علم علی

به عدل ماند، ماند به که؟ به نوشروان

برزمگه چه نماید؟ شجاعت و مردی

ببزمگه چه نمایه؟ سخاوت واحسان

هوا چگونه بود پیش طبع او؟ نه سبک

زمین چگونه بود پیش حلم او؟ نه گران

رضای او به چه ماند؟ بسایه طوبی

خصال اوبه چه ماند؟ بروضه رضوان

سخای او به چه ماند؟ به معجز عیسی

لقای او به چه ماند؟ به چشمه حیوان

به صلح چیست؟ به صلح آفتاب روشن رای

به خشم چیست؟ به خشم آتش زبانه زنان

رسیدپر کلاهش؟ بلی، به چه؟ بفلک

گذشت همت او؟ از چه؟ از بر کیوان

زند، زند چه؟ زند بر سر مخالف تیغ

کند ،کند چه؟ کند از تن مخالف جان

دهد، دهد چه؟ دهد دوست را بمجلس مال

برد، برد چه؟ برد از عدو برزم روان

نه در سخاوت او دیده هیچکس تقصیر

نه در مروت اودیده هیچکس نقصان

به تیغ پاره کند درقه های چون پولاد

به تیر رخنه کند غیبه های چون سندان

ایا نموده جهانرا هزار گونه هنر

چو که؟ چو حیدر کرار و رستم دستان

ز جنگ جستن تو وز سخانمودن تو

بهای تیغ گران گشت و نرخ زر ارزان

که کرد آنچه تو کردی به روز حرب کتر؟

بر آن سپاه که بودند زیر رایت خان

ثنات گویم کز گفتن ثنای تو من

ثواب یابم همچون ز خواندن قرآن

همیشه تا چو زنخدان و زلف دوست بود

ز روی گردی گوی و ز چفتگی چوگان

سپید عارض معشوق زیر زلف بود

چو پشت پهنه سیمین زدوده و رخشان

سرسران سپه باش و پشت ملک و ملک

خدایگان زمین باش و پادشاه زمان

هزار مهر مه و مهرگان و عید و بهار

به خرمی بگذار وتو جاودانه بمان